Aby wyjaśnić na czym polega akustyka okna na początku należało by napisać kilka zdań na temat hałasu.

Hałas to dźwięki zazwyczaj o nadmiernym natężeniu w danym miejscu i czasie, często uciążliwe, przykre, dokuczliwe, wreszcie szkodliwe. Poziom hałasu mierzony jest w decybelach (dB). Dla przykładu szelest liści przy łagodnym wietrze to 10dB, szept to około 20 dB, szmery w domu 40dB, szczekanie psa to już 80dB a pracujący młot pneumatyczny wydaje dźwięk o sile 130 dB, co uznaje się za granicę bólu.

Dla obszaru zabudowanego, w dzień poziom hałasu nie powinien przekraczać 60 dB, zaś w nocy 50 dB. Dla pomieszczeń mieszkalnych maksymalne wartości to: 40 dB w dzień i 30 dB w nocy.

Okna dostępne w sprzedaży i ich parametry akustyczne określa się współczynnikiem Rw, który informuje o stopniu tłumienia hałasu docierającego z zewnątrz budynku. Im wyższa jest wartość współczynnika, tym lepszą ochronę przed hałasem gwarantuje okno. Wpływ na to ma kilka elementów – szczelność okien, ich wymiary, izolacyjność akustyczna wkładów szybowych oraz konstrukcja profilu.

Dobrze wyciszone okna to ważny aspekt każdego domu i mieszkania. Hałas na dłuższą metę może być szkodliwy dla zdrowia. Aby należycie chronić nie tylko bębenki w uszach, ale też zapewnić sobie wypoczynek, warto dobrać okna o odpowiednim współczynniku izolacyjności akustycznej.

Oferta rynkowa okien jest bardzo szeroka, ale trudno znaleźć dostawcę w przypadku zamówienia okna o zwiększonych parametrach akustycznych. Okna standardowe z szybą 4/16/4 ( system jednokomorowy dwuszybowy, szkło 2 x 4 mm) z akustyką 32dB(-1:-5) nie spełniają już w żadnym wypadku potrzeb rynku mieszkań w obszarach silnie zurbanizowanych, dlatego nasza Firma oferuje szereg różnych rozwiązań aby wartości akustyczne okien były wyższe a co za tym idzie okno będzie „cichsze”.

Zazwyczaj w oknach o podwyższonym wskaźniku izolacji akustycznej stosuje się specjalne szkło o różnych grubościach tafli szklanych w zespoleniu oraz dodatkowo można zastosować szyby klejone foliami akustycznymi silance.

Nawiewnik to urządzenie, które umożliwia doprowadzenie powietrza do pomieszczeń w których zastosowana jest wentylacja grawitacyjna, mechaniczna wywiewna lub hybrydowa. Nawet przy szczelnie zamkniętych oknach nawiewniki pozwalają doprowadzać świeże powietrze w sposób ciągły, w ilości zgodnej z obowiązującymi przepisami. Należy pamiętać, że nawiewniki montujemy w pokojach i ewentualnie w kuchni, następnie powietrze przepływa przez całe mieszkanie do pomieszczeń z kanałami wentylacyjnymi (kuchnia, łazienka, WC), gdzie jest usuwane na zewnątrz wraz z powstałymi zanieczyszczeniami.

Ze względu na działanie wyróżniamy:

HIGRO™- nawiewniki higrosterowane- urządzenie sterowane automatycznie, posiadają czujnik (taśma poliamidowa), który analizuje zmiany poziomu wilgotności względnej w pomieszczeniu i zmienia otwarcie nawiewnika. Wilgotność względna zależy m.in. od poziomu zanieczyszczenia powietrza wynikających z wykonywanych czynności, takich jak oddychanie, pocenie się, pranie, gotowanie, suszenie itp. Im wyższa wilgotność względna, tym bardziej otwarty nawiewnik i większy napływ powietrza do pomieszczenia.

Nawiewniki reagują na zmiany w zakresie wilgotności względnej od 30 do 70%. Prawidłowo działający nawiewnik dostarcza określoną minimalną ilość powietrza dla wilgotności do 30%, w przedziale 30-70% przepływ ulega stałemu zwiększeniu, a po wyżej 70% dostarczana jest maksymalna ilość powietrza określona dla danego produktu. Nawiewniki higrosterowane nie wymagają obsługi użytkownika, jednak w większości przypadków posiadają możliwość ustalenia blokady w pozycji przepływu minimalnego.

PRESO-nawiewniki ciśnieniowe- samoregulujące, wielkość przepływu zależy od różnicy ciśnienia na zewnątrz i wewnątrz pomieszczenia. Wraz ze wzrostem różnicy ciśnienia zwiększa się napływ powietrza. Każdy nawiewnik, aby mógł być zaliczony do tej grupy musi posiadać ograniczenie- blokadę w okapie lub nawiewniku, która przy określonej wydajności nie pozwoli na zwiększenie przepływu, np. w przypadku silnego podmuchu wiatru. Nawiewniki ciśnieniowe dodatkowo mogą być wyposażone w ręczną blokadę ograniczającą przepływ do minimum.

INOTO- nawiewniki sterowane ręcznie- użytkownik reguluje stopień otwarcia nawiewnika, a więc zmieniając położenie przepustnicy decyduje o ilości dostarczanego powietrza. Nawiewniki sterowane ręcznie nie chronią jednak przed nadmiernym napływem powietrza oraz nie uwzględniają zmian parametrów powietrza wewnętrznego. www.nawiewnik.pl – więcej dostępnych informacji o nawiewnikach

Skraplanie się pary wodnej na szybach jest wynikiem procesu fizycznego. W przypadku, gdy wilgotność względna w pomieszczeniu przekracza 60% przy różnicy temperatur wewnątrz – zewnątrz 20° C, może wystąpić zjawisko fizyczne, polegające na okresowej kondensacji pary wodnej na szybach od wewnątrz lub od zewnątrz. Jest to proces naturalny i nie ma nic wspólnego z jakością produktu.

Powstawanie wody na szybach okiennych jest związane z kilkoma czynnikami. Najczęstszą przyczyną „pocenia się” okien jest niewystarczająca wymiana zużytego powietrza w pomieszczeniach, w których zamontowane są nowe okna. Nadmiar wilgoci powinien być systematycznie odprowadzony z wnętrza poprzez sprawny system wentylacji. W przeciwnym razie dochodzi do podwyższenia wilgotności powietrza w budynku, a tym samym dochodzi do kondensacji pary wodnej.

Przyczyn tego zjawiska powinniśmy poszukać najpierw w naszych codziennych czynnościach.

Gotowanie, pranie czy kąpiel zwiększają wilgotność powietrza w naszych mieszkaniach – przeciętna rodzina wytwarza dziennie nawet do 12 litrów wody w postaci pary wodnej!

Nadmiar pary wodnej osiada na najchłodniejszej powierzchni, w tym przypadku szybie okiennej. Istnieje jednak kilka sposobów na rozwiązanie tego problemu.

W pierwszej kolejności powinniśmy zadbać o odpowiednią wentylację mieszkania. Sprawdźmy zatem, czy nic nie blokuje kratek wentylacyjnych. Kolejną kwestią jest codzienne wietrzenie. Musimy pamiętać, że niewietrzone mieszkanie to również zwiększone stężenie zanieczyszczeń organicznych oraz chorobotwórczych bakterii i wirusów, a zbyt duża wilgotność utrzymująca się dłuższy czas prowadzi do powstania pleśni i grzybów w mieszkaniu. Wietrząc nie tylko dbamy o okna, ale także o swoje zdrowie i dobre samopoczucie!

Przy wysokiej izolacji cieplnej szyb (tzn. przy niskim współczynniku przenikania ciepła Ug) po zewnętrznej stronie okna może wystąpić zjawisko skraplania się pary wodnej. Przyczyną jest niska temperatura zewnętrznej strony okna spowodowana faktem przedostawania się małej ilości ciepłego powietrza, które ogrzewałoby szybę. Pozostaje ona nadal zimna i dlatego na jej powierzchni gromadzi się wilgoć. Zjawisko to jest wzmożone na obszarach o dużej wilgotności, na przykład w pobliżu zbiorników wodnych, obszarów leśnych oraz wiosną i jesienią, gdy dobowe amplitudy temperatury powietrza są bardzo wysokie.

Para wodna pojawia się czasami wewnątrz pakietu szklanego. Występowanie tego zjawiska spowodowane jest rozszczelnieniem szyby. W takiej sytuacji nie pozostaje nam nic innego, jak wymiana szyby na nową.

Standard wznoszenia obiektów budowlanych, który wyróżniają bardzo dobre parametry izolacyjne przegród zewnętrznych oraz zastosowanie szeregu rozwiązań, mających na celu zminimalizowanie zużycia energii w trakcie eksploatacji. Praktyka pokazuje, że zapotrzebowanie na energię w takich obiektach jest ośmiokrotnie mniejsze niż w tradycyjnych budynkach wznoszonych według obowiązujących norm.

W domach pasywnych redukcja zapotrzebowania na ciepło jest tak duża, że nie stosuje się w nich tradycyjnego systemu grzewczego, a jedynie dogrzewanie powietrza wentylacyjnego. Do zbilansowania zapotrzebowania na ciepło wykorzystuje się również promieniowanie słoneczne, odzysk ciepła z wentylacji (rekuperacja), a także zyski cieplne pochodzące od wewnętrznych źródeł, takich jak urządzenia elektryczne i mieszkańcy.

Dom pasywny zapewnia zarówno zimą jak i latem stale komfortową temperaturę bez użycia tradycyjnego ogrzewania lub klimatyzacji – dom „podgrzewa się” i „chłodzi” czysto pasywnie. Wykorzystanie ciepła promieni słonecznych wnikających przez okna, jak również ciepła wytwarzanego przez urządzenia i użytkowników jest wystarczające, aby w okresie grzewczym utrzymać w budynku komfortową temperaturę wewnętrzną.

Dom pasywny posiada jednak ograniczenie pod względem kształtu – by zredukować straty ciepła, wymaga prostej bryły, najlepiej na planie prostokąta. Dla osób, którym zależy na korzystnych parametrach oraz nieco innym kształcie domu, polecane są domy wysoko energooszczędne.

Każdy pasywny dom jest energooszczędny, ale nie każdy energooszczędny jest pasywny. Do budowy obu rodzajów tych budynków wykorzystuje się materiały wysokiej jakości, które mają idealne współczynniki przenikania ciepła.
Warunkiem koniecznym dla domu pasywnego jest roczne zapotrzebowanie na energię grzewczą poniżej 15 kWh/(m²a). Odpowiada to porównywalnemu zapotrzebowaniu na olej opałowy w wysokości 1,5 l / (m²). Całkowite zapotrzebowanie na energię, włączając ciepłą wodę i energię elektryczną, wynosi w europejskim domu pasywnym poniżej 120 kWh / (m²).

Istotą budownictwa pasywnego jest maksymalizacja zysków energetycznych i ograniczenie strat ciepła. Aby to osiągnąć wszystkie przegrody zewnętrzne posiadają niski współczynnik przenikania ciepła. Ponadto zewnętrzna powłoka budynku jest nieprzepuszczalna dla powietrza. Podobnie stolarka okienna wykazuje mniejsze straty cieplne niż rozwiązania stosowane standardowo

Coraz częściej uświadamiamy sobie, jak ważna jest izolacyjność termiczna okien. Dlatego kupując okna wybieramy te o niskim współczynniku przenikania ciepła. Jednak, aby spełniły one swoje zadanie, muszą być prawidłowo zamontowane.

Aby w pełni wykorzystać możliwości termoizolacyjne nowoczesnych okien, zaleca się stosowanie tzw. ciepłego montażu. Polega on na osadzeniu okien bezpośrednio przy zewnętrznej krawędzi muru lub w warstwie ocieplenia.
Po co robi się ciepły montaż? Jego celem jest zminimalizowanie mostków termicznych – czyli miejsc powodujących straty ciepła, a które powstają na styku ościeżnic z murem. Dobra izolacja termiczna połączenia okna ze ścianą to dopiero połowa sukcesu. Konieczna jest też paroizolacja, dlatego też poza tradycyjnie używaną pianką poliuretanową, wykorzystuje się taśmę paroszczelną i paroprzepuszczalną.

Umiejscowienie okna w murze podczas ciepłego montażu: Zanim zaczniemy osadzać okno w murze, najważniejsze jest odpowiednie przygotowanie ościeża, czyli oczyszczenie z pyłu, gruzu a nawet zagruntowanie. Pominięcie lub niedokładne wykonanie tego kroku spowoduje, materiały izolacyjne nie będzie się właściwie trzymały podłoża i nie spełnią właściwie swojego zadania.
Właściwe miejsce osadzenia stolarki okiennej uzależnione jest od konstrukcji muru. Jeśli nasz dom jest budowany w systemie energooszczędnym czyli ma ściany dwuwarstwowe z izolacją zewnętrzną o grubości około 10–15 centymetrów, to okna powinny znajdować się jak najbliżej krawędzi zewnętrznej muru, do której przylega warstwa ocieplenia zachodząca na ramę.

Budując dom energooszczędny i pasywny, zwracamy uwagę nie tylko na konstrukcję budowli, ale także na prawidłowy dobór i odpowiednie rozmieszczenie stolarki otworowej. Południowa ściana domu musi być jak najbardziej przeszklona zaś północna jak najmniej. Dobrze dobrana i umiejscowiona stolarka pozwala na doświetlenie pomieszczeń, a także na zoptymalizowanie zysku ciepła, pochodzącego z natury.

Przy wyborze okien do domów wysoko energooszczędnych zwracamy uwagę przede wszystkim ich parametry techniczne. posługujemy się tutaj głównie współczynnikiem Uw okna który informuje nas o przenikaniu ciepła przez całe okno, a nie tylko przez samą szybę!. Określa on wielkość straty ciepła z wewnątrz na zewnątrz. Podsumowując im mniejszy jest współczynnik Uw, tym lepiej, gdyż mniejsza jest utrata ciepła. W domach pasywnych nie może przekraczać on 0,8 W/m2K.
W wytycznych ift WA-15/2 „Standard pasywny okien, drzwi zewnętrznych i fasad” są uregulowane wymagania eksploatacyjne wobec okien pasywnych. Te wytyczne definiują nie tylko wymagania dotyczące strat ciepła przez okna i ich przyłączy budowlanych ale również określają minimalne wartości temperatury powierzchni przyłączy budowlanych, pakietów szybowych lub paneli wypełniających. Dzięki temu w pomieszczeniach zapewniony jest komfort termiczny i unika się wykraplania wody kondensacyjnej w niekorzystnych miejscach. Dodatkowo określone są wymagania w zakresie użyteczności okna, które należy udowodnić w testach laboratoryjnych okna na przepuszczalność powietrza, wodoszczelność, odporność na wiatr, wytrzymałość mechaniczną i odporność na uderzenia.
Ze względu na swoje doskonałe właściwości termiczne i charakterystykę działania okna o standardzie pasywnym można również wykorzystać przy renowacji starych budynków lub budowie nowych.

Montaż pasywnych okien
Montaż okien w domu pasywnym polega na zamontowaniu okien w warstwie ocieplenia, a nie w warstwie konstrukcyjnej. Tak więc okno jest wysunięte poza krawędź muru i „wisi” na specjalnych kątownikach w warstwie ocieplenia. Dzięki temu unika się schładzania warstwy konstrukcyjnej (muru). Dodatkowo dba się o zapewnienie odpowiedniej szczelności, tak aby wyeliminować przepływ powietrza i migrację pary wodnej poprzez trwałe uszczelnienie i wyizolowanie newralgicznych miejsc styku okna z murem. Często nie zdajemy sobie sprawy, że przez „mostek termiczny” na styku okna i muru ucieka bardzo dużo energii. Stratę tą eliminujemy poprzez zaizolowanie piany montażowej specjalnymi foliami.

„Okno tylko wtedy będzie spełniało swe funkcje, gdy zostanie prawidłowo zamontowane”

W myśl tej reguły, oddajemy do Państwa dyspozycji szereg praktycznych wskazówek dotyczących prawidłowego montażu okien, będących wynikiem najnowszych osiągnięć badawczych i długoletniej praktyki. Dzięki temu, będą Państwo mogli przez długie lata użytkowania okien, w pełni cieszyć się z ich funkcjonalności i korzyści, jakie niosą. W ścianie jednowarstwowej,okna powinno być wbudowane w środku przekroju ściany.
W ścianie wielowarstwowej najwłaściwszym miejscem dla wbudowania okna jest strefa izolacyjna.
Zachowanie poniższych odstępów podczas mocowania zabezpiecza ościeżnice przed odkształceniami wynikłymi z naprężeń, w skrajnych przypadkach prowadzących do pęknięć.

Kliny podpierające i dystansowe powinny być tak rozmieszczone, aby rozszerzalność profili pod wpływam ciepła nie była utrudniona.

Klin nośny – czarny, Klin dystansowy – biały Jako kliny podpierające mogą być stosowane np. zwykłe dostępne w handlu kliny ceramiczne lub kliny z twardego drewna.
Kliny, które podczas montażu zostały założone do ustalenia pozycji dystansowej, po zamocowaniu ościeżnicy zawsze muszą zostać usunięte. Natomiast kliny nośne powinny pozostać w miejscu podparcia. Zalecane sposoby mocowania okien do muru:
a) dyble – ogólnie stosowane dyble budowlane, pozwalające w sposób trwały i bezpieczny zamocować ościeżnicę do muru.
Przy doborze średnicy dybla należy przestrzegać zaleceń producenta. Dyble stosuje się do betonu, muru z pełnej cegły, cegły silikatowej, cegły dziurawki, pustaków wapiennych, pustaków cementowych, gazobetonu, kamienia naturalnego itp. Najmniejsze zagłębienie powinno wynosić 30 mm.

b) śruba mocująca – jest to specjalna śruba z podwójnym uzwojeniem, która bezpośrednio, bez pomocy dybla, przytwierdza ościeżnicę do muru. Przy doborze średnicy śruby oraz średnicy otworu do jej zamocowania należy stosować się do zaleceń producenta śruby! Śruby mocujące nadają się do betonu, cegły pełnej, cegły silikatowej, cegły „dziurawki”, betonu lekkiego, drewna itp. Minimalne zagłębienie z reguły wynosi od 30 do 60 mm.

c)kotwy – kotwy budowlane są względnie elastyczne, dlatego też dobrze przejmują stosunkowo duże ruchy ościeżnicy. Jej zaletą jest możliwość zastosowania tam, gdzie odstęp ościeżnicy od muru jest zbyt duży, uniemożliwiający zastosowanie dybli oraz w przypadkach, gdy okno powinno być zamontowane w strefie izolacyjnej ściany (przy ścianach wielowarstwowych).
Zakładanie kotwy: Kotew budowlaną należy przyłożyć pod kątem do grzbietu ościeżnicy i wcisnąć ząbki pomiędzy krawędzie w ościeżnicy. Następnie przekręcić kotew do pozycji prostopadłej do płaszczyzny okna. Kotew budowlaną zamocować do muru za pomocą kołków rozporowych.
Po zamontowaniu należy bezwzględnie sprawdzić:
– czy okno jest dobrze oprawione w poziomie i w pionie, – usunąć wszelkie elementy pomocnicze (kliny dystansowe),
– oczyścić szczeliny usuwając pył z wiercenia,
– sprawdzić czy okno prawidłowo funkcjonuje (zamyka się i otwiera).

Uszczelnienie – prawidłowo zainstalowana w szczelinie izolacja termiczna powoduje wzrost temperatury powierzchni otoczenia, a tym samym zmniejsza niebezpieczeństwo tworzenia się rosy i w konsekwencji pleśni i grzyba. Przy źle założonej izolacji cieplnej zawsze należy liczyć się z występowaniem wilgoci, nawet przy dobrym uszczelnieniu ogólnym. Należy dążyć do możliwie pełnego wypełnienia szczeliny, by zapewnić całkowitą izolację termiczną i akustyczną.
Zalecanym materiałem uszczelniającym jest pianka wypełniająca. Zastosowane pianki uszczelniające nie mogą ulegać reakcjom chemicznym w czasie. Muszą być trwałe w kontakcie z materiałem ościeżnicy i murem. Nie mogą wydzielać substancji szkodliwych.
Pianki wypełniające mogą służyć wyłącznie do uszczelniania– nigdy do mocowania.
Podczas wtryskiwania pianki należy zwrócić uwagę na dokładne wypełnienie szczeliny. Piankę należy stosować zgodnie z zaleceniami producenta.
Przed uszczelnianiem należy sprawdzić prawidłowość zamocowania okna, poprawność jego funkcjonowania oraz oczyścić powierzchnie i spryskać wodą w celu zwiększenia wilgotności podłoża, co przyspiesza proces zasychania pianki oraz zwiększa stopień przyczepności pianki do podłoża. Po zapiankowaniu szczeliny nie wolno otwierać okien. Najwcześniej można to uczynić po całkowitym utwardzeniu pianki. Czas ten podany jest przez producenta pianki na opakowaniu
Również po upływie tego okresu można przeprowadzić dalszy proces montażu (obcięcie pianki i uzupełnienie tynków).
Piankę uszczelniającą należy bezwzględnie zabezpieczyć od strony zewnętrznej jak i wewnętrznej pomieszczenia. Nie wolno narażać pianki na oddziaływanie czynników atmosferycznych i promieni słonecznych! Pianki uszczelniające należy stosować zgodnie z zaleceniami producenta. Sposób zamocowania profilu podokiennego i parapetów.

A – profil podokienny, B – parapet wewnętrzny, C – parapet zewnętrzny

Folię ochronną z okien należy zerwać najpóźniej miesiąc po ich zamontowaniu.